45′

Λοιπόν, σκέφτομαι

σε τούτο το ταξίδι

πάλι θα πω

“Επιτέλους

άνευ σημασίας πλέον.

Τα έκαψαν μέρες φωτεινές

πάνε, και δεν υπάρχουν πια

τ’ αναθεματισμένα

τα ίχνη όλα

όλων

των δαιμόνων που ήταν και άγγελοι

των προγόνων και των προικώων τους

των άσπονδων φίλων

και της προδοσίας μου

της οίκοθεν και αυτοπαθούς”

Ναι το ‘χω δει.

Μόλις σε τέτοια ρέμβη αυτάρεσκα αφεθώ

θα ‘ρθει να με βρει πάλι, το Κάτι

-αυτό που μου ‘πες Άχρονο.

Ρευστή μορφή

άλλοτε φύσημα στα τσίνορα μου μοιάζει

-ερέθισμα ουδεμίας σημασίας.

Μα άλλοτε, θαρρώ

κύμα ωστικό ξεσπά

τ’ ανάσκελα με ρίχνει

πίσω με ξαποστέλνει

στον κόπο και στον χρόνο

το ίδιο μονοπάτι να διαβώ

χαϊδεύοντας σημάδια μου.

Άνευ σημασίας δεν το λες

το πισωγύρισμά μου.

Μα είναι που γνωρίζω πια

πάντα θα φτάνω στο παρόν μου

μετρώντας την απόσταση ξανά

δάκρυ ανά πόντο

και πάντα λιγότερα

τα μέτρα θα μου βγαίνουν.

Μεγάλης σημασίας

τούτη η οικονομία

για τον Αθάνατο.

φωτ.: David Hurn