Όταν θα ζήσω…

φωτ: Γαβριέλλα

Μυρωδιά από βρώμικα νωπά μαλλιά ήταν η πρώτη του αθέλητη σύσταση. Ισχνή αλογοουρά στερεωμένη με φτηνό λαστιχάκι. Δολιχοπρόσωπος με χαμόγελο εκπαιδευμένο ώστε να κρύβει τα στραβοβαλμένα του δόντια σίγουρος ότι αυτό το θέαμα δεν πρέπει να φτάσει ανθρώπου μάτι.

Κρέμασε με συστολή το σακάκι με το φθαρμένο γιακά στην κρεμάστρα πίσω απ’την πόρτα και κάθησε σταυρώνοντας σφιχτά μέχρι που χλώμιασαν, τα δάχτυλα των χεριών του. Σχεδόν φτύνοντας βγήκαν οι πρώτες λέξεις στην προτροπή να μιλήσει.

Κουρτινομαχίες

φωτ.: Michel Pilon

Ανέβηκα πάλι στο νοερό σχοινί από χαρακτήρες της αλφαβήτου που μας κρατάει κοντά για να’ρθω περπατώντας να σε βρω. Να τρεκλίσω, να παραπατήσω, να προσπαθήσω να κρατηθώ εκεί που πάω να πέσω, να ισορροπήσω, σαν και στην πραγματική μου ζωή.

Θα βάλω καινούρια γράμματα σήμερα, το Νι και το Δέλτα και το Λάμδα και θα τα πλέξω γερά μην και γλιστρήσουν στις ευθείες τους και λυθεί ο κόμπος. Γιατί έτσι είναι οι ευθείες, ολισθηρές μεσ’την απλότητα τους και αεικίνητες…Αν όμως πιάσω και βάλω λίγα τσιγκελωτά ωμέγα από τα Ωχ μου και ίσως ένα θήτα από εκείνα τα αυθόρμητα, ανθρώπινα καλέσματα της δύναμης που λέμε Θεό κάπου θα σκαλώσουν οι ίνες και θα κρατηθούν. Κι έτσι ίσως προλάβω να σου πω.

Στροβιλίζοντας

φωτο: Tamir Sher

Και βάλαμε το βινύλιο να παίζει.

Και στροβιλίστηκαν οι φωτογραφικές μορφές γύρω και γύρω.

Και άρπαξε η φυγόκεντρος τα τσαλακωμένα τζιν και και τις άσπρες γόβες και τα μαύρα μπλουζάκια με τη στάμπα των Iron Maiden.

Και έλυσε τα κορδελάκια απ’τα ατημέλητα σγουρά μαλλιά.

Κια ξερίζωσε τα οιστρογονολούλουδα απ’τα πρόσωπα.

Και αποτίναξε τα πειρακτικά χάχανα για το τίποτα, ωδή στη χαρά της ζωής.

Σεπτέμβρης

Ποτέ δε μου άρεσε το φθινόπωρο.

Με πιάνει μια ακατανόητη λύπη όταν βλέπω τα σκελετωμένα κλαδιά ν’απλώνονται στο χώρο, σαν πλήθος χεριών σε επετεία. Δεν κατανοώ τι ζητούν. Και δεν είναι πως δε θέλω να το δώσω. Μ’αυτά στέκονται εκεί με μόνο νεύμα το ταλάντωμα απ’τον άνεμο, που κάποτε γίνεται ακατάληπτος ψίθυρος.

Η μπουγάδα

 

Ξεκινησα να γράφω χωρίς τη παραμικρή καθυστέρηση. Με δάχτυλα φορτισμένα από ανεκπλήρωτο συγγραφικό οίστρο άρχισα να καλπάζω στα οροπέδια του πληκτρολογίου. Η συζήτηση με τη Ζαν ψυχαναλυτικού χαρακτήρα, όπως τις πιο πολλές φορές, ξεκαθάρισε τα νέφη με τους συναισθηματικούς ρύπους από τον πνευματικό μου ορίζοντα.

Πλάνες και περιπλάνες… Μέρος Β΄

φωτ.: Γαβριέλλα

Όσο για την αρχή της ιστορίας, θα τη βρείτε, εδώ

–Usted Espanol? Όπως ήταν αναμενόμενο ρώτησε με φανερή προσδοκία ο Εουρίκο.

– Yo soy de Marruecos, απάντησε αγέρωχα ο άλλος. Στον Εουρίκο μάλλον δεν άρεσε η απάντηση του αφού ο ενθουσιασμός του εξανεμίστηκε και άρχισε να ξαναμιλάει με τα γνωστά του Αγγλικά. «Πάνε και οι συγκινήσεις, πάει και η μαμά Ισπανία…γιατί άραγε;», μονολόγησα.

Πλάνες και περιπλάνες… Μέρος Α΄

φωτ.: Γαβριέλλα

Έβρεχε πάλι. Το δημοτικό συμβούλιο είχε επιτρέψει στο μικρό καφέ να βάλει μια τέντα, μια τόση δα στεγνή γωνία, στη μέχρι αηδείας βρεγμένη πλατεία. Ίσα που χωράγανε 3 τραπέζια. Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να υπολογίσω σε ποιό δε θα μέφτανε το πλαγιοκοπικό Αγγλικό ράντισμα…Βολεύτηκα όσο μπορούσα στην καρέκλα ψάχνοντας να βρω αν επιτρέπεται το κάπνισμα. Βλέπετε στο κέντρο του τραπεζιού υπήρχε ταμπέλα «απαγορεύεται το κάπνισμα» και από πάνω του καθόταν πρόστυχα και προκλητικά ένα τασάκι. «Τα καλά της Ελλάδας άρχισαν κι εδώ», μονολόγησα σιγανά.